Renee Baris vs the world

Vandaag was weer eens zo’n dag dat je je verbaast over de grote verschillen tussen twee landen die toch zo verbonden zijn. Het begon ’s ochtends vroeg al toen duidelijk werd dat we met z’n 14en op een afdeling zouden staan waar maar acht patiënten lagen. Het zat nooit echt in m’n aard, maar op zo’n moment (en in dit land) is de beste beslissing die je kunt nemen een kop koffie pakken en maar wachten tot er iets te doen is. Je wordt er toch niet op afgerekend.
Na wat kleine klusjes vroeg een zuster me of ik een dossier naar de OK wilde brengen en Marlotte (medestagiaire) liep maar met me mee om de tijd te doden. Daar vroeg ze de chirurg of ze bij de operatie aanwezig mocht zijn en dat mocht ze ook. Maar vervolgens was ze nergens te bekennen, werd ik voor haar aangezien en voor ik het helemaal doorhad stond ik zelf op de OK. Het leek net een scene uit Grey’s Anatomy, waar ze elkaar de ogen uit zouden krabben voor een operatie. Kan ik alvast oefenen voor m’n coschappen muaha!
Nog zo’n moment waarbij de verschillen tussen Nederland en Suriname zó duidelijk w aren, was bij de voorbereiding van een klysma. (mocht je niet weten wat het is, ik ga het je voor je eigen bestwil maar niet uitleggen). Terwijl ik geduldig een simpel zeepje door een bak water aan het roeren was, kwam de nieuwe coassistent binnen, die me vroeg waar ik in godsnaam mee bezig was. Toen ik het hem uitlegde, leek hij zowaar nog meer verbijsterd. Ja ehh, ze zijn niet overal de luxe van steriele, voorverpakte, gebruikersvriendelijke producten gewend. Maar stiekem was ik er zelf net zo verbaasd over.
Het is maar goed dat Wouter en ik niet op dezelfde afdeling werken, want in het appartement heb ik hem inmiddels al een aantal keer in stilte bruut afgeslacht en aan de blikken te merken die ik soms van hem ontvang heb ik ook al geregeld m’n ingewanden bij elkaar moeten rapen. Nee, vooral na de zoveelste dag werken is het laatste waar je zin in hebt elkaars rotzooi, een gedeelde badkamer, woonkamer en keuken en voor de rest geen enkele plek waar je alleen kunt zijn. Ik erger me dood als hij knetterhard gitaar speelt, terwijl ik net een muziekje opzette en andersom wordt hij er gek van dat ik drie keer op een dag douche (hehe). Maar we zijn nog steeds wel vriendjes hoor. (Ookal ligt m’n denkbeeldige bazooka al klaar…) Ik denk dat het tijd wordt dat ik maar eens fijn ga slapen.