Catfight
Door: reneetjepippeloentje
Blijf op de hoogte en volg Renée
02 Februari 2011 | Nederland, Amsterdam
Zo, m’n laatste werkdag is aangebroken en het kan gewoonweg niet beter beginnen. Om 7 uur beginnen we hier met openen, het is nu half acht en uit een soort werkwanhoop ben ik de wasbakken maar gaan afsoppen (de verpleging doet hier namelijk ook de schoonmaak), nadat Nashir het grappig vond om tot twee keer toe naar me te roepen: ‘Ik heb wel iets te doen voor je, oh nee toch niet, HAHA!’. Er staan zoals gewoonlijk veel te veel mensen op de afdeling. Nu zit ik lekker op een lege zaal, toe te zien of alles wel goed gaat. Maar maak je geen zorgen, ik heb hier alles onder controle.
Rond een uur of tien ga ik de mierzoete witroze taart ophalen bij bakkerij Fernandes. Deze bakker is echt de held van Suriname en ik denk dat mijn hemel er zo uit zal zien. Twee keer eerder heeft iemand een taart meegenomen voor de zusters en dat heeft tot gevolg dat ze zich er als miertjes op storten. Ze zijn werkelijk dol op de felgekleurde schuimtaarten, dus een beter afscheidscadeau kan ik ze niet geven toch? Dat doe ik overigens samen met Marlotte, die mijn trouwe metgezel op de Mannen Interne (ftw) is geweest.
Alhoewel ik voornamelijk heb geklaagd ver het Diakonessenhuis, vind ik het toch wel een beetje jammer dat dit m’n laatste dag is. Ik ben hier nu eindelijk gewend en op de loze uurtjes na vond ik het werk echt inspirerend.
Daarnet hebben Wouter, Marlotte en ik onze eindevaluatie gehad. We hadden op alle punten een voldoende gekregen al konden ze dit niet beargumenteren. Volgens de hoofdzusters hadden ze d.m.v. observatie het formulier ingevuld. Knap dat ze dit konden, aangezien ze nooit op de zaal zelf hebben gekeken. Maar ach, ik had al zo’n vermoeden dat het weer op een fiasco uit zou lopen, net als de vorige keer. Het maakt me niet zo uit.
De taart is tot op de laatste kruimel verorberd, met dank aan zuster Fliri die met een vork de bodem af had geschraapt. Vervolgens sloeg ze een arm om me heen en zei: ‘Wij zijn echte zoetekauwen’. Ze is knettergek, maar ik vind haar een fantastisch mens. Die grijze krullenbol is ook de gene geweest die mij de eerste week vertelde dat je de coassistenten goed kon screenen door ze eens flink bij de ballen te grijpen. Maarten en Frank keken haar vanaf toen een beetje angstig aan.
De minuten tikken langzaam weg, over een uur gaan we naar zuster Margareth voor (alweer) een eindgesprek. Bovendien wil zij van ons nog wat feedback krijgen, hoe zij de stage in het vervolg aan kunnen pakken.
Oh grote genade, wat is dat fout gegaan. Bij zuster Margareth hadden we verteld dat we het niveau van onze “feedback” lichtelijk aan de lage kant vonden, hierop is Margareth gelijk met ons naar de hoofdzusters gegaan en heeft ze bij wijze van spreken aan hun haren naar het kantoor gesleurd om het dan nu eindelijk eens goed te doen. Toen wij uit probeerden te leggen dat het allemaal zo erg niet was en dat we alleen maar wat verbeterpuntjes wilden, barstte de hel los. Een van de zusters, die waarschijnlijk niet eens m’n naam wist begon als een razende te tieren: ‘Waar haalden we het lef vandaan en wat waren we kinderachtig.’ Aangezien ik zelf ook nogal snel kan overkoken en het al goed voelde borrelen vanbinnen, heb ik haar vriendelijk verzocht om vooral het kantoor te verlaten als ze het zich zo aantrok. Stampvoetend stormde ze vervolgens weg. 1-0 dacht ik (met m’n virtuele bazooka rokend over m’n schouder).
Na nog een hoop goed te hebben moeten praten, want ook de andere twee zusters bleken hier niet zelf toe in staat te zijn, hebben we dan eindelijk onze verbeterpunten op papier gekregen. Ik moet meer ‘initiatievE nemen’, nadat ik zelf had aangekaart dat ik er zelf moeite mee had om een initiatief te nemen en bij Marlotte hebben ze maar bedacht dat ze meer moest communiceren met de leidinggevenden. Ach, je kunt je er eindeloos aan ergeren, maar ze doen hier gewoonweg niet aan ‘evaluatie’. Suriname, Suriname, Suriname toch…
Met Marlotte ben ik daarna maar snel de stad ingegaan om nog wat winkeltjes uit te pluizen. Voor vanavond is er voor 25 personen gereserveerd bij Zus en Zo, dus het gaat een heel gezellige avond worden. Laat de cocktails maar komen!
Rond een uur of tien ga ik de mierzoete witroze taart ophalen bij bakkerij Fernandes. Deze bakker is echt de held van Suriname en ik denk dat mijn hemel er zo uit zal zien. Twee keer eerder heeft iemand een taart meegenomen voor de zusters en dat heeft tot gevolg dat ze zich er als miertjes op storten. Ze zijn werkelijk dol op de felgekleurde schuimtaarten, dus een beter afscheidscadeau kan ik ze niet geven toch? Dat doe ik overigens samen met Marlotte, die mijn trouwe metgezel op de Mannen Interne (ftw) is geweest.
Alhoewel ik voornamelijk heb geklaagd ver het Diakonessenhuis, vind ik het toch wel een beetje jammer dat dit m’n laatste dag is. Ik ben hier nu eindelijk gewend en op de loze uurtjes na vond ik het werk echt inspirerend.
Daarnet hebben Wouter, Marlotte en ik onze eindevaluatie gehad. We hadden op alle punten een voldoende gekregen al konden ze dit niet beargumenteren. Volgens de hoofdzusters hadden ze d.m.v. observatie het formulier ingevuld. Knap dat ze dit konden, aangezien ze nooit op de zaal zelf hebben gekeken. Maar ach, ik had al zo’n vermoeden dat het weer op een fiasco uit zou lopen, net als de vorige keer. Het maakt me niet zo uit.
De taart is tot op de laatste kruimel verorberd, met dank aan zuster Fliri die met een vork de bodem af had geschraapt. Vervolgens sloeg ze een arm om me heen en zei: ‘Wij zijn echte zoetekauwen’. Ze is knettergek, maar ik vind haar een fantastisch mens. Die grijze krullenbol is ook de gene geweest die mij de eerste week vertelde dat je de coassistenten goed kon screenen door ze eens flink bij de ballen te grijpen. Maarten en Frank keken haar vanaf toen een beetje angstig aan.
De minuten tikken langzaam weg, over een uur gaan we naar zuster Margareth voor (alweer) een eindgesprek. Bovendien wil zij van ons nog wat feedback krijgen, hoe zij de stage in het vervolg aan kunnen pakken.
Oh grote genade, wat is dat fout gegaan. Bij zuster Margareth hadden we verteld dat we het niveau van onze “feedback” lichtelijk aan de lage kant vonden, hierop is Margareth gelijk met ons naar de hoofdzusters gegaan en heeft ze bij wijze van spreken aan hun haren naar het kantoor gesleurd om het dan nu eindelijk eens goed te doen. Toen wij uit probeerden te leggen dat het allemaal zo erg niet was en dat we alleen maar wat verbeterpuntjes wilden, barstte de hel los. Een van de zusters, die waarschijnlijk niet eens m’n naam wist begon als een razende te tieren: ‘Waar haalden we het lef vandaan en wat waren we kinderachtig.’ Aangezien ik zelf ook nogal snel kan overkoken en het al goed voelde borrelen vanbinnen, heb ik haar vriendelijk verzocht om vooral het kantoor te verlaten als ze het zich zo aantrok. Stampvoetend stormde ze vervolgens weg. 1-0 dacht ik (met m’n virtuele bazooka rokend over m’n schouder).
Na nog een hoop goed te hebben moeten praten, want ook de andere twee zusters bleken hier niet zelf toe in staat te zijn, hebben we dan eindelijk onze verbeterpunten op papier gekregen. Ik moet meer ‘initiatievE nemen’, nadat ik zelf had aangekaart dat ik er zelf moeite mee had om een initiatief te nemen en bij Marlotte hebben ze maar bedacht dat ze meer moest communiceren met de leidinggevenden. Ach, je kunt je er eindeloos aan ergeren, maar ze doen hier gewoonweg niet aan ‘evaluatie’. Suriname, Suriname, Suriname toch…
Met Marlotte ben ik daarna maar snel de stad ingegaan om nog wat winkeltjes uit te pluizen. Voor vanavond is er voor 25 personen gereserveerd bij Zus en Zo, dus het gaat een heel gezellige avond worden. Laat de cocktails maar komen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
