Op kraamvisite in Galibi

Waarom moet het toch altijd zo moeilijk zijn om met een grote groep de rekening te betalen? Na waaaaaay too much te hebben, voor mensen die drie keer zo veel hadden besteld, maar dat uiteraard niet toegaven omdat dit ze wel gunstig uitkwam, is er dan na eindeloos gekibbel genoeg ingelegd. Ik hou het er dan maar op dat ik voor de gezelligheid heb betaald en het eten was ook suuuuper!
Het is nu zeven uur ’s ochtends en de reden dat ik er na een late avond weer zo vroeg uit ben is dat Wouter en ik gisteravond door Anne en Melanie mee zijn gevraagd naar Galibi, omdat de eerste schildpadden eieren komen leggen! Galibi is een gebied met een paar indianendorpen en het licht aan de zuidelijke kant, helemaal bij Frans Guyana. Het is zo bijzonder dat we de schilpadden nog kunnen zien, want het is echt maar een beperkte tijd mogelijk. Het alternatief was overigens de resterende tijd bij het zwembad en in de stinkende stad uitzitten, dus dit spreekt me veel meer aan. Ik heb er zo’n zin in!
We zijn trouwens verhuisd naar twee andere kamers van Etme, omdat er nieuwe gasten in ons appartement zijn gekomen. Na weer een uitgebreide cursus sloten openen á la Herman en nadat hij me elk theekopje had laten zien kon ik eindelijk een douche nemen, want ik had het verrekte warm na een lange dag. Maar de douche was kooouud! Echt ademstokkend koud. Ze zullen wel denken; wat een pussy ben ik!
De tocht naar Galibi duurde best lang, de weg van Paramaribo naar Galibi is lang niet zo best en compleet als richting Nickerie. Wonder boven wonder hebben we in de hobbelende bus allemaal geslapen. Giorgio, het zesjarige zoontje van de gids heeft daar mooi gebruik van gemakt door stiekem aan m’n haar te plukken. Hij heeft het ook gepresteerd om me een hartaanval te bezorgen door tijdens m’n schoonheidsslaapje in m’n oor te fluisteren. Nouja, ik mag hem wel : )
Om in het dorpje Galibi zelf te komen hebben we nog een regenachtige boottocht van twee uur moeten doorstaan, waarbij de apen ons van boom tot boom slingerend begeleidden.
Eenmaal aan wal bleef het droog en zijn we, na even uit te hebben gerust door het dorpje gaan lopen, waar de indianen al eeuwen leven. Ze spreken hier ook hun eigen taal, al worden ze ook opgevoed in het Nederlands en Sranan.
Het dorpje bestaat volledig uit zand, waar her en der houten huisjes in staan. Tijdens de wandeling dartelden twee Indiase verlegen meisjes met ons mee.
Het laatste dat je hier zou verwachten is toch een dierentuin. Het verhaal dat erachter zit is wel heel mooi. Een voormalig stroper was bekeerd en heeft toen uit spijt dit dierentuintje opgericht om de kinderen te leren van dieren te houden. Het bijzondere aan de dierentuin is dat je elk dier kunt aanraken en vasthouden. Als een prins in z’n paleis rende de opzichter van hot naar her om ons alles te laten zien en met z’n dieren te knuffelen. Ondanks dat sommige kooien niet helemaal aan het ideaalbeeld voldoen, was hij zo goed voor ze dat het ook niet zo gaf
Ik heb het vermoeden dat hij z’n apen tot zakkenrollers heeft opgeleid, want ze zoeken in elk gaatje van je tas en bij Melanie had één zo’n rover een dollarmuntje te pakken.
Na ons geloof ik wel 100 keer op de foto te hebben gezet, hebben we afscheid genomen van de vrolijke, ietwat doorgedraaide, opzichter. We moesten snel door, want het begon net donker te worden en dan komen de zeeschildpadden aan land om eitjes te leggen.
Het is werkelijk bizar hoe goed deze mensen hun ogen zijn. Het was al pikdonker en we voeren onder een duizelingwekkend mooie fonkelende sterrenhemel langs de kust. In het licht van de zaklamp zagen zij echt alles. Na een paar keer een spoor van de vorige avond te hebben gevonden, zagen we (ja wij nu ook) opeens een heel groot vers spoor voorbij flitsen. Hoppa, gelijk gingen we aan land. We hebben vervolgens wel een uur moeten wachten tot madame klaar was met graven. Als je te vroeg erheen gaat bestaat de kans dat ze weer weggaan.
Om de tijd te doden hebben we naar wat mooie indianenverhalen geluisterd. Toen was het eindelijk zo ver en mochten we bij dat enorme dier gaan kijken. Het is niet zo spectaculair als springende dolfijnen en je kijkt bijna naar een stilleven. Toch voel je je hart even stilstaan als je naar zoiets bijzonders kijkt. Compleet in trance was ze aan het werk, met af en toe vermoeid gesnuif hoorbaar. Het begon inmiddels al eb te worden en we waren genoodzaakt om terug te gaan. Met ons hoofd in onze nek zijn we al sterrenkijkend weer gaan varen. De complete Melkweg zag je in en baan boven je hangen. Het begrip ‘oneindig groot’ kreeg hier echt z’n waarde. Deze hele dag was er een om nooit te vergeten, jeetje wat was het mooi!