Zuster Renee, aangenaam!

Vandaag, dinsdag, zijn we om half 6 opgestaan, wat een applausje waard is, en kwamen we ruim op tijd bij het ziekenhuis aan. Waar we vervolgens nog een kwartier op de zuster hebben gewacht. Ja, ik moet nog steeds wel wennen aan de verschillende gewoontes hier. Ook op de afdeling bleek dat al weer, want blijkbaar zal ik hier elke dag m’n zangskills tevoorschijn moeten halen. Het eerste half uur heb ik met de complete afdeling per patiëntenzaal gebeden en gezongen. Ik had niet verwacht dat ooit nog eens te doen.
De stage zelf verloopt heel relaxed, het is niet druk en je hoeft je vooral niet te haasten. M’n eerste patiëntenervaring was ook lijk wel een indrukwekkende. Het was een ernstig zieke, comateuze man, die een CT-scan zou krijgen. Omdat het Diakonessenhuis geen CT-scan heeft, moest de patiënt met de ambulance naar het academische ziekenhuis en ik mocht mee!!
Voorzien van een ouderwetse zuurstoftank stapten we de ambulance in, die meer weg had van een omgetoverd bestelbusje: er zaten twee stoelen in, plek voor de brancard en een plek voor de zuurstoffles. Desalniettemin vond ik het reuze spannend en interessant.
In het academische ziekenhuis heb ik me wederom verbaasd over de normen en waarden van dit land. Een van de zusters had door dat de bami in dit ziekenhuis goedkoper was, dus heeft de doodzieke patiënt tien minuten op haar moeten wachten, voor dat zij haar dikke billen door de gigantische rij had gewurmd. Ik ga er maar niet te veel woorden aan vuil maken…
Ook een leuke ervaring vond ik de ouderwetse bloeddrukmeters, die ik heb geleerd te gebruiken. In Nederland heb je er misschien niet veel aan, maar grappig is het wel.
M’n voetjes zijn onderhand helemaal op, maar m’n eerste dagje was zeker geslaagd.